Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο- Άλκη Ζέη

«Γιατί μέσα στην καρδιά της Κατοχής βγήκε η πρώτη ποιητική συλλογή του Ελύτη από τις εκδόσεις Γλάρος μ’ ένα εξώφυλλο στο χρώμα του ήλιου. Ο Ήλιος ο Πρώτος του Οδυσσέα στη βιτρίνα φώτιζε ολόγυρα σαν ήλιος».

Χρειαζόμαστε ήλιο, χρειαζόμαστε ένα χάδι, ένα βιβλίο που θα μας ζεστάνει και θα μας κλείσει στην αγκαλιά του. «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» και αμέτρητα περιστατικά, που καταγράφει η Άλκη Ζέη, ξετυλίγονται εποχές αθωότητας, εποχές από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας μας με μια πλειάδα γνωστών και όχι τόσο γνωστών ανθρώπων να μας γνέφουν μέσα από τις μικρές στιγμές της καθημερινότητάς τους.

Πώς μπορεί ένας συγγραφέας να μετατρέψει το απλό συμβάν σε συναίσθημα, σε δάκρυ και χαμόγελο είναι χάρισμα. Αλλά και το πώς μπορεί ένας συγγραφέας να μας μιλήσει για την ασχήμια που προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος, απλά, με έναν ψίθυρο, με ένα γλυκό κουβεντολόι, που όμως σε κάνει να νιώθεις και να σκέφτεσαι, είναι εξίσου χάρισμα.

Δυο φόρες χρησιμοποίησα τη λέξη ¨απλός». Μα και αυτό χάρισμα είναι, που σπανίζει πλέον. Η απλή, ζεστή γραφή που σε καθηλώνει. Το βιβλίο που δεν ανήκει σε κατηγορία, δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένη ηλικία. Όσοι έχουν διαβάσει άλλα βιβλία της Άλκη Ζέη θα βρουν κομμάτια για να συμπληρώσουν ένα παζλ που υφαίνεται χρόνια. Οι υπόλοιποι, κατά πάσα πιθανότητα, θα αναζητήσουν τα παλιότερα έργα της.

«-Η Άλκη, είπε ο Γιώργος.
Ο Κουν μόλις που σήκωσε το κεφάλι του να μου ρίξει μια ματιά.
-Θέατρο; ρώτησε εκείνος, νομίζω έτσι για να πει κάτι.
-Όχι, κουκλοθέατρο, έκανε ο Γιώργος. Γράφει».